Televizyon

TV düşmanlığı diye tabir edilen bir davranışa girdiğinizde, evde gizli-kapaklı bir TV tutkunluğu oluşturabilirsiniz. Kendisi 24 saat TV seyreden bir anne-babanın zaman zaman aşka gelip çocuklarına TV kısıtlaması koyması, tahmin edeceğiniz üzere, hiç inandırıcı değil. Ne seyrettiğini bilerek seyreden, çocuklara uygun olmayan programları çocuklarının yanında seyredip sonra da onlara çatan bir anne-baba, kalkıp TV'da ne kötü programlar olduğundan, programların çocuğunun iyi ahlâk ve terbiyesini bozduğundan şikayet ettiğinde, kendi sorumsuzluğunu paylaşacak birisi arıyor, demektir.

Çocuklarımızın ne seyrettiğini bilmek, neyi seyredemeyeceğini belirlemek bizim görevimizdir. Bu görevi yerine getirmek için birkaç evrensel öneri getireyim:

1. Zaman sınırlaması: Kendinize ve çocuklara TV seyretme saatleri belirleyin. Evin bir köşesinde devamlı açık bulundurmayın. TV'suz saatlerinize (sofra vakti mesela) sahip çıkın.

2. Mekân sınırlaması: Yatak odalarına TV sokmayın.

3. Birlikte seyir: TV'da her gördüğüne (sırf bir ekrandan yayımlanıyor diye) inanmamayı veya tartışarak kabul etmeyi sizden öğrenebilir. Seyrettiği şeyleri kendi mantık süzgecinden geçirmeyi, gördüklerini tartışmayı, anlatılanlar dışındaki açıklamaları birlikte düşünmeyi sizinle yapmasını sağlayın.

4. Yorumlama: "Sen olsaydın ne yapardın?" için kullanabileceğiniz bolca malzemeye TV seyrederken rastlayabilirsiniz. TV'dakiler hakkında tartışırken, hayattaki çeşitli olası durumlar hakkında düşünce düzeyinde hazırlık yapabilirsiniz.

Bu uygulamaların özünü, sizinle çocuğunuzun birlikte zaman geçirmenizin ve birbirinizle konuşmanızın oluşturduğunu hatırlatmama gerek var mı?